Verbinden met het GESCHENK van het leven
De controletoren van ons hoofd doet ons geloven dat het veiliger is om ons af te schermen van negatieve of ongemakkelijke gevoelens. Alsof het wegfilteren ervan, het gevoel doet verdwijnen. Filters zetten op het werkelijke beeld, dat leert social media ons. Enkel het mooie of positieve willen zien of etaleren. Maar telkens als we het werkelijke beeld afschermen, creëren we een breuk in onszelf, want het werkelijke gevoel is niet welkom. Dat stuk van onszelf mag er niet zijn of is niet goed genoeg. En hiermee wijzen we constant onszelf af. Zo plaatst de controletoren van ons hoofd een scherm tussen wat we willen geloven en wat werkelijk door ons lijf en hart wordt gevoeld.
Als we de schoonheid van onszelf niet helemaal kunnen zien of omarmen, hoe kunnen we dan de ander zien voor wie die werkelijk is? We vervallen in een wereld van vergelijken. Van beter of anders. Van nooit genoeg. We gaan uit verbinding met elkaar en krijgen het gevoel dat we er alleen voor staan. Daarom zoeken we houvast in materieel bezit, in erkenning of status, in alles wat ons het gevoel geeft erbij te horen. Op zoek naar de veilige cocon plaatsen we letterlijk omheiningen rond ons eigendom en sluiten we onze deuren. Alsof het idee van veiligheid of bezit rust brengt. Maar hoe meer we hebben, hoe meer angst om te verliezen. En zo trekken we steeds hogere muren op in onszelf, kopen we controlemechanismen in de hoop al die angstige gedachten weg te duwen. En opnieuw gaan we uit verbinding met onszelf.
Niemand heeft ons geleerd om in verbinding te blijven!
Misschien zou je dan als eerste ‘s morgensvroeg jezelf in de ogen kijken en je afvragen hoe het werkelijk met je gaat. Even je hoofd, hart en lijf verbinden, in plaats van dadelijk het hoofd alle regie te geven en aan je to-do-lijstje te beginnen. Niemand heeft ons geleerd om doorheen de moeilijke emoties bij jezelf te blijven. We zijn geleerd om te zoeken wie ons die moeilijke emotie heeft aangedaan en die persoon de schuld te geven of het slachtofferschap te kiezen. Hoe zou het zijn om de emotie gewoon te erkennen, het rotte gevoel er te laten zijn en jezelf te omarmen. Hoe zou het zijn om te voelen dat je misschien niet kan kiezen wat je overkomt, maar wel hoe je ermee omgaat. Jij kiest welk verhaal je aan jezelf vertelt.
Als we in verbinding komen met onszelf, zou het zomaar kunnen dat je kan zien dat er meer is dat we delen, dan wat ons verdeelt.
Elke zonsopgang, elke zonsondergang die is dezelfde overal, eender wat je hebt of waar je leeft. Kan je die schoonheid zien? Kan je nog verwonderd kijken naar deze planeet? Kan je zien dat wij daar deel van zijn? We staan er niet boven, al doen we goed alsof dat wel zo is. Niemand heeft voor de zonsopgang betaald, niemand heeft dat besteld of bedacht. We kunnen de aarde niet bezitten!
De essentie van het leven zien, is kunnen verbinden met het geschenk dat het leven is. Het leven niet willen controleren of regisseren, maar af te dalen uit die controletoren van het hoofd en het leven te ontvangen met al je zintuigen. Elke avond geraakt worden door de schoonheid van de zonsondergang. Elke ochtend de zon zien opkomen, de dauw onder je voeten voelen en je herinneren dat je onderdeel bent van een groter geheel. Moeder Aarde vraagt niets liever dan verbinding. Dus kom uit je hoofd, zak naar je lijf en voel hoe het voelt om hier ten volle aanwezig te zijn. Zonder afschermen. Zodat je het leven terug kan voelen voor wat het is: EEN GESCHENK.
❤❤❤
