Op handen dragen

Bij het einde van dit jaar voel ik vooral dankbaarheid voor een ongelofelijk jaar.

Dit jaar startte ik alleen, na een gebroken huwelijk. Golven van verdriet en rouw, waren mijn leermeester om niet langer weg te vluchten van pijn, verdriet of angst, maar ten volle aanwezig te blijven bij mezelf. Meestal laten we onszelf in de steek, omdat we ervan overtuigd zijn dat we niet goed genoeg zijn, of dat we afleiding zoeken van de pijn onder het mom van ‘er-is-altijd-iets-te-doen’. Ik ben dankbaar voor mijn moed om het aan te gaan. Het resultaat is dat ik een diepere verbinding met mezelf voel en dat is zo’n kracht: erbij kunnen blijven, wat er ook te voelen valt. Ik eindig dit jaar dus dankbaar, vol vertrouwen en levensvreugde.

Ik wil graag enkele bijzondere mensen op handen dragen. 

Als eerste wil ik de handen van mijn vader en moeder eren, want zij hebben mij gevormd. De handen van mijn vader creëren al zolang ik hen ken prachtige dingen. Ze bewerken ruw hout tot een kast, een tafel of een bed. Ze scheppen en schuren tot het perfect aanvoelt. Mijn moeder heeft zorgende handen, vroeger voor de dieren op de boerderij, nu vooral voor de (klein)kinderen om haar heen. Haar handen voelden vroeger ruw aan, van het werken of verzorgen. Gebarsten handen maar verbonden met de aarde en de eenvoud van het leven. Mijn ouders zijn er altijd voor mij, het is een zegen om zo op handen te worden gedragen. 

Daarnaast draag ik met veel warmte nog enkele mensen op handen die mee wandelden op mijn pad het afgelopen jaar: supporters, leraars en leerlingen. We zijn allen verbonden. 

Lieve De Boeck voor een jaar vol transformatie, met als hoogtepunt de vision quest alleen in de natuur deze zomer. Dankjewel ook aan mijn tochtgenoten Laura, Liselotte, Petra, Jan, Michael, Kim, Christophe en Arne voor een onvergetelijk traject met zoveel zachtheid en verbinding.

Moeder Aarde. Ik ben ontzettend dankbaar voor de vele uren waarin ik gewoon kon zijn, antwoorden vanzelf kon voelen en de magie van de natuur ten volle mocht ervaren. 

Karin Van Baelen voor de vele EFT uitwisselingen van het afgelopen jaar waarin ik verder mocht leren van jouw levenservaring, steun, vriendschap en vooral levensvreugde.
Serge Mas voor het vertrouwen in de zoektocht naar een nieuwe naam, waaruit Gezond Perspectief werd geboren. Dank ook om deel te mogen zijn van een breed perspectief op gezondheid, waar elke klant wel bij vaart. 

Angélique De Beule en Kristof Heselmans van het BIOK voor hun vertrouwen om samen tien bijzondere interviews te doen met stuk voor stuk gepassioneerde mensen, gezondheidsprofessionals op een missie. 

Hans Stockmans om mij naadloos aan te vullen als beeldverteller en zonder woorden de beelden voor zich te laten spreken. 

Janine van Hooren om samen Hartwerk uit te dragen ook al varen we intussen elk onze eigen koers. 

Diverse zielezusters en broers die ik mocht ontmoeten het voorbije jaar of bij wie ik altijd weer thuis mag komen: Joke, Melina, Sophie, Peter, Maarten, Michael, Hans, Marieke, Roos, Renée, Manuela, Debora, Katrijn, Carine, Sabrine, Laura, Leen, Griet, Wendy en Conny.

De vele EFT cursisten die ik het afgelopen jaar mocht opleiden. Dankjewel voor het openhartig delen en aanwezig zijn en blijven bij alles wat er gedeeld werd. Het was transformerend, helend en krachtig om dit samen in alle zachtheid te doen. 

Ik eer ook graag ten volle de kwetsbaarheid en kracht van elke klant die bij mij binnenkomt. 

Ten slotte wil ik graag alle voeten die binnen of buiten in mijn voetreflex stoel belanden op handen dragen. 

De aarzelende voeten.

De ik-weet-niet-hoe-ik-alles-in-mijn-leven-kan-blijven-dragen voeten. 

De kan-ik-in-de-stoel-blijven-slapen voeten.

Ik eer de tranen, de rust en ruimte die terug mochten stromen, bij het ontspannen en terug thuiskomen bij jezelf. 

Handen spreken zonder woorden. 

Voeten ook. 

Het is stil in mij.

Het jaar is voorbij. 

Er is niets om aan vast te houden en dat is goed. 

Een stroom van dankbaarheid geeft mijn hart een warme gloed. 

Ik draag het leven op handen.