Door de angst

Ik bewoog altijd weg van mijn angst. Onbewust meed ik mijn doodsangst, zo bang om het leven te verliezen. En dus leefde ik wat voorzichtig en ingehouden. Ik stak mijn hoofd niet te ver boven het maaiveld uit, wie weet wat er kon gebeuren. Maar net door altijd met een boog rond de angst te bewegen, te doen alsof die er niet was, gaf ik die kracht. Sinds ik 7 jaar geleden mijn gouden kooi van mijn goedbetaalde job verliet, durf ik steeds meer anders bewegen. Niet meer van de angst weg, maar erdoorheen. Het uiteengroeien met mijn partner, de vader van mijn dochter, deed me eerst ook weer vluchten om daarna wel te blijven staan. Het is me desondanks niet gelukt om de relatie te redden, maar het heeft mij ontzettend veel geleerd over mezelf en mijn relatie met angst. Angst zit niet enkel in grote levensgebeurtenissen, maar ook kleine momenten in je leven kunnen je tonen waar jij nog bang voor bent. Hieronder mijn verhaal van vandaag, waarbij ik tijdens een wandeling alleen, opnieuw de keuze kreeg: weglopen of blijven staan en door de angst gaan. De koeien waren de leraars op mijn pad. 

Deze namiddag ging ik wandelen, blootsvoets zoals wel vaker, omdat het mij vanzelf vertraagt en ik hou ervan alle structuren van de aarde te voelen. Na de regen en het onweer, stonden stukken van het pad ook onder water, dus die blote voeten kwamen goed van pas. Ik voelde weerstand om de hele wandeling te doen omdat er één stuk is waar koeien vrij grazen en ik een vorige keer verrast werd door hun aanwezigheid. Het zijn maar koeien (I know ;)  Ik ben opgegroeid op een boerderij en toen waren de koeien in de wei mijn vrienden, maar goed, deze koeien triggerden dus angst. Enkele weken geleden stond ik plots oog in oog met hen en kwamen ze met hun grote lijf en hoorns naar mij toe gerend. Mijn eerste reactie toen was toen: wegwezen. Ik keerde op mijn passen terug en wachtte tot de koeien op een ander stuk weiland gingen grazen en pas daarna wandelde ik snel voorbij ;)  Mijn hart kloppend in mijn keel. 

Vandaag kruiste ik dus opnieuw dat pad. Nu wist ik uiteraard dat de koeien er waren, maar ik hoopte stilletjes dat ze niet op mijn pad zouden komen. Het zag er ook even zo uit, tot ik zag dat één van hen de doorgang versperde op het einde van het pad . Ik bewoog achteruit, terug door het water naar een ‘veilige’ plek waar de koeien niet konden komen. Daar ademde ik in en uit en deed ik enkele EFT rondjes op de angst. Nee, ik wou niet meer vluchten voor koeien. Dus was er maar één optie de angst aankijken, erkenning geven en ademen tot ik terug rust voelde. 

Daarna begaf ik mij terug op het pad en diep van binnen hoopte ik dat de koeien verdwenen zouden zijn intussen. Maar op het einde stond er nog 1 koe anderhalve meter naast het pad. Ze keek even op en draaide haar hoofd naar mij toen ik passeerde, ik groette haar en stapte in rust verder. Daarna kwamen ook de 2 andere koeien uit het bosje tevoorschijn, die waren dus blijkbaar ook vlakbij en ik keek hen aan en zij mij. Achter de angst lag dus vertrouwen, maar dat kon ik pas voelen als ik erdoorheen stapte. 

Zo is het ook met het leven. Je kan proberen om de dood te negeren of die ver weg voor je uit te duwen, maar die angst voor de dood is een primaire angst die bij het leven hoort. Die angst helpt mij intussen om te zien wanneer ik wil weg bewegen, om net dan te blijven staan en anders te bewegen dan ik vroeger deed. 

Want ja, dat wegbewegen wordt ons aangeleerd. “Je hoeft toch niet bang te zijn kind”, zegt de sussende stem. Het zijn zinnetjes die ik mezelf soms ook nog hoor uitspreken tegen mijn dochter. Het klinkt zo normaal om het weg te duwen. Angst wordt niet gezien, alsof het niet aankijken van angst ons veilig houdt. Maar niets is minder waar. Angst die niet gezien wordt, gaat niet weg, die houdt jou vast. 

Hoe mooi zou het zijn als we onszelf en onze kinderen durven leren om de angst ruimte te geven. Want hoe meer onze angst er mag zijn, hoe meer we er zelf ook helemaal kunnen zijn.